گمان می كنم كه هیچ چیز را از دست ندهم اگر مرگی شبیه خودم در خانه ام را بزند و با یك جفت چكمه ی مشكی و بالاپوش بافتنی و سرپوش نخودی رنگ؛ شبیه همینها كه الان بر سر و برم كرده ام به دیدارم بیاید و بخواهد دستم را بگیرد و با خود ببرد. به هیچ چیزش مشكوك نمی شوم غیر از جای یكی دوتا جوشی كه بر روی گونه های سرخ از خجالتش؛ سبز شده و احتمالا؛ خشكی دستهایش كه احیانا به خاطر حساسیت به كار بوده. به هرحال آنقدر دلم برایش خواهد سوخت كه اگر هیچ چیزی هم نگوید؛ سرم را بیندازم پایین و با او بروم.
اینكه چقدر دلم برایش می سوزد و چرا؛ مربوط به احساس خودم نسبت به خودم می شود؛ احساسی كه همیشه نسبت به وجه دیگر خودم داشته ام و حالا باید او را پنجه در پنجه ی مرگی ببینم كه آمده با او بجنگد ولی او آنقدر ساده تسلیم می شود و زود رنگ مرگ را می پذیرد كه فرشته ی مرگ خیلی زود سرتاپایش را فرا میگیرد و مسخ می شود و می شود وجه دیگر خودم. حالا من به جای اینكه یك غول بی شاخ و دم روبروی خودم ببینم كه بگوید:.هووووو.سلا.ممن.عزرائیلمآمده ام جان ناچیزت را با بی رحمی بگیرم و بروم
یك دختر بیچاره روبروی خودم میبینم كه كیف اداره اش هنوز دستش است و پنجه در بازویم انداخته و می گوید: "زود.زود بیا بریم.نگران بچه هاتم نباش.اونا حالشون خوبه.پشت سرتو نیگا نكن.چشماتو ببند و به من اعتماد كن.بهت قول میدم اصن درد نكشی باشه؟ فقط توروخدا بیا بریم.داره دیر میشه".
(صبح- راشین گوهرشاهی)
داستان كوتاه 38: مرگی شبیه خودم.
كه ,ام ,زود ,ی ,یك ,شبیه ,می شود ,و با ,ببینم كه ,شود و ,شبیه خودم
درباره این سایت